De aanval op de zuidelijke kant van de bruggen werd bij het aanbreken van de dag ingezet door het Amerikaanse 2/505 PIR en de Britse Grenadier Guards.
Daarbij moesten diverse delen van de binnenstad en het gebied rond de elektriciteitscentrale gezuiverd worden van de daar aanwezige Duitse troepen. Op een aantal locaties was de Duitse tegenstand zo hardnekkig dat in de huizen om elke kamer gevochten moest worden. Soms verplaatste het strijdtoneel zich zelfs naar de daken. Ook de opmars van het Keizer Karelplein naar het zwaar versterkte keizer Lodewijkplein (het huidige Trajanusplein) verliep zeer traag en moeizaam. Dat kwam mede door het daar opgestelde Duitse 88 mm kanon.
Pas rond 13.30 uur bereikten de geallieerden Kelfkensbos. De beslissende aanval op het Valkhof werd pas twee uur later ingezet door de King’s Company van de Grenadier Guards. Het Valkhof was een goed verdedigbare positie en de aanwezige Duitse troepen hadden zich versterkt met onder andere een SS- Panzergrenadier Bataillon onder Hauptsturmführer Karl-Heinz Euling. Aangezien een frontale aanval tot zware verliezen zou leiden viel de King’s Company de zwakker verdedigde zijkant van het Valkhof aan.
Vanuit het politiekantoor (de huidige Lindenberg) slaagden de Britten erin de Duitsers op het Valkhof te overmeesteren. Opvallend daarbij was het hoge aantal slachtoffers aan beide zijden. Ondertussen viel de 4e Company het Hunnerpark binnen. Zij vochten zich door de tuinen achter de huizen tussen het Kelfkensbos en de middeleeuwse verdedigingsmuur van het Hunnerpark, een weg naar de strategisch gelegen Belvédère toren. In één van die huizen, de kapitale villa van Robert Jansen (waar nu museum het Valkhof staat), had Euling zijn hoofdkwartier gevestigd. Gewapend met fosforgranaten en machinegeweren wist een Brits peloton de Duitse weerstand te breken waarbij de villa in vlammen op ging. Euling wist in de kelder onder het brandende huis met een aantal mannen te overleven en ontsnapte ’s nachts op miraculeuze wijze. Door de verovering van het SS-bolwerk de Belvédère en het Keizer Lodewijkplein waren de belangrijkste elementen van de brugverdediging in geallieerde handen gevallen. De Duitse weerstand aan de zuidelijke zijde was hiermee gebroken.
Nu moest de verkeersbrug nog worden ingenomen.
