Direct na de Tweede Wereldoorlog werden de voormalige  Duitse verdedigingswerken in opdracht van het Ministerie van Oorlog voor eventueel hergebruik in kaart gebracht. De tekeningen van de Valkhof bunkers zijn in het kader van deze opdracht gemaakt in september 1946. Al vrij snel raakte het Westen in de ban van een mogelijk gewapend conflict met de Sovjet-Unie. Om een bijdrage te kunnen leveren aan de gezamenlijke verdediging van West-Europa moest Nederland teruggrijpen op een oud en beproefd middel: water. Al sinds de Tachtigjarige Oorlog had West-Nederland zich verdedigd met onderwaterzettingen. Met speciale voorzieningen kon men bij invasies delen van ons laaggelegen land ‘inunderen’ om daarmee de opmars van vijandelijke troepen te stuiten of te vertragen.

De ‘IJssellinie’ zou als grootschalige variant een moeilijk neembare barrière worden voor iedere vijand uit het oosten. Civiele en militaire ingenieurs werkten samen en bouwden in het diepste geheim tussen Nijmegen en Zwolle drie reusachtige ‘drijvende stuwen’ – een absolute noviteit. Met deze stuwen konden de Waal en de Nederrijn volledig worden afgesloten, waardoor een gigantische waterhindernis in noordelijke richting kon ontstaan.

Amper 4km stroomopwaarts vanaf deze bunker werd een drijvende stuw aangelegd. Voor de verdediging werden tientallen militaire objecten op de noordelijke en zuidelijke oever gebouwd. Voor de Valkhof bunkers was echter geen rol weggelegd en dat droeg er aan bij dat het ministerie toestemming gaf om twee van de drie bunkers te verwijderen waardoor er nu nog maar één exemplaar is overgebleven.